දඟ මෙනවිය ඔබ මා වල්මත්කල අරුමැසියයි මෙලොවේ....👧

 

මගේ අතින් ලියවෙනා 

හැම පුංචි කවියකම

සිත ඇඳෙන සිහිනයන් 

මැවෙන හැම කතාවෙම

ආදරය වෑහෙනා 

ගොතන හැම වචනෙකම

සරසන්න ජීවිතය 

යොදන හැම කොම්බුවෙම

මම නොදුටු ලස්සනක් 

හැමදාම සොයාගන

හිතුවේ නැති කතාවක් 

හිත්මත්තේ මවාගන

බැන බැනත් හැමදාම 

ලස්සනයි කියන නුඹ.....

කැණ කැණම​ වදදිදී 

නොකිවුවිට තරහ වී

මේ කතා ලියන්නේ 

කාටදැයි අහනකොට

කිසිදිනක පන්හිඳක් 

නොඅල්ලමි සිතුවාට

නුඹ ඇවිත් නටනවිට 

මගේ මන පුරාවට

වෙන කුමක් කරන්නද 

තව තවත් ලියනු මිස.....

පාරමිතාවෙන් යලි උපදින... බැස යන්නද ජීවන පිය ගැට පෙළ...

සමන් මල් පැතු දිවිය අබියස පිපුණ කඩුපුල සුවඳ නැතිමුත් පෙතිමතත් ලේ තිබුනා මල වට රොන් සොයන සමනලුන් සිටියත් මලේ කටු මත පටලැවුනු තටු දරා නෙක නෙක පාට මැවුනත් පැන් වඩන්නට පිරිකරක් නැති හිතක් එක්කලා කෙලෙස ඉන්නෙම් ඇඹරිලාගිය ඉඳුසරක් මත නුඹ තැනුව පා ලකුණු ඉවකර ගතු කියනවා සුළඟ තාමත් පිපෙන්නට පෙර නෙලා ගත්තට නිබ්බුතා පද කියපු සියොතුන් ගොළුකරපු උන සන්නිපාතෙට කෝඳුරුවෝ සැම තෙල් සොයනවලු සඳේ ගිරවිගේ ගුණම කිය කිය කීතුකරගන හිතේ බිත්තිත් මුල් ඇදුන පෙම පිරුව වරදට රැයේ පෙරදුටු හීන ඔක්කොම වීසිකෙරුවලු දොරේ මුල්ලට සොහොන්කොත් බැඳි හිතක් මත්තේ සුරඟනක් විත් ලැගුම්ගත්තට හැඟීමක් මිස ඉඩතිබුනේ නෑ සුරකුමරියන් තියාගන්නට

කටුස්සා....

මම එවන්නම් ..........

නෙතු අගින් සිනාසී අඬන නෙතු දරාගන නිල් රෝස සිහිනයක් හිත් මත්තේ පුරෝගන නියඟලා මල් සුවඳ රැඳි සුසුම් හොවාගන එපා දුක්වනු සොඳුර සිහිනයන් මවාගන නුඹේ නෙරියත් අඬනවා ඇති වෙරළු ගෙඩියක පහස ඉල්ලා නුඹේ ලයෙනුත් එරෙනවා ඇති ක්ෂීර ගංගා මුට්ටි පුරවා අනවතත් විල සීත දියකඳ ගලනවා ඇති කොට්ට මිරිකා ධවල ඇත්‍ රජු සොයනවා ඇති නුඹේ ගැබ සුදු නෙළුම රන්දා බාර හාර පුද පඬුරු යාතිකා නුඹේ බරටත් වැඩි ඇති තනිව හිඳ ඔබ හෙලන සුසුමින් පඬුපුලත් සෙලවෙන්නැති සප්ත පත්තිනි දේව බලයට නුඹේ සිත නොපෙනෙන්නැති නුඹේ නැඹ පිරිමදින්නට ඹඹු පයට අමතක වෙන්නැති නුඹට මට නොව දහස්ගුණයක් ගැටළුවකි වෙන අයට දැන් "නැද්ද වෙනසක්"අසන පදයෙන් තැලිලා ඇති සිත සියවරක් රෝහලේ කොරිඩෝව මත අපි ඉඳලා ඇති පැය බරගණන් නුඹ අඬනවා බලන් ඉඳලා මම අඬලා ඇති වරුගණන් අයාලේ ගිය සිතක් සුරැකිව තුරුල්ලට ගෙන ලයහොවා කරන පෙළහර බිම හොවන්නද කිරි සිහින නොපෙනෙන නිසා සසර කෙළවර එකට ඉන්නට පැතූ පැතුමන් හිතවසා ගෙවමු දෙන්නම සසරේ තැනකදි කරපු පවු සමසේ දරා

කටුස්සා....